Την άνοιξη που τα λουλούδια ανθίζουν, τρεις μικροί τυφλοπόντικες έφυγαν από το σπίτι της μητέρας τους για να ζήσουν μόνοι τους για πρώτη φορά.
-Θυμηθείτε να κάνετε οικονομία ένα σκουλήκι την ημέρα, φώναξε η μαμά τυφλοποντικίνα και τους αποχαιρέτησε.
-Εντάξει, είπε ο μικρότερος τυφλοπόντικας.
-Με τίποτα!, είπε ο μεγαλύτερος και δυνατότερος τυφλοπόντικας. Έχω αρκετή δύναμη και μπορώ να μαζεύω σκουλήκια για όλο τον χρόνο, δεν χρειάζεται να κάνω οικονομία!, καυχήθηκε.
Ο μεσαίος τυφλοπόντικας δε σχολίασε τίποτα, επειδή σκεφτόταν πόσο νόστιμα θα ήταν τα σκουλήκια που επρόκειτο να φάει... Αφήνοντας την ημέρα τους πίσω, οι τρεις τυφλοπόντικες διέσχισαν μια πεδιάδα λουλουδιών μέχρι που βρήκαν ένα σημείο με μαλακό χώμα στο γρασίδι.
-Ας κάνουμε αυτό το μέρος το καινούριο μας σπίτι!, είπε ο μεγαλύτερος. Οι άλλοι δύο συμφώνησαν και άρχισαν να σκάβουν το χώμα με τις πατούσες τους. Ο μικρότερος, που ήταν και ο πιο αδύναμος, έσκαψε μια μικρή τρύπα κοντά στην επιφάνεια, ο μεσαίος έσκαψε μια βαθύτερη και μεγαλύτερη, ενώ ο μεγαλύτερος τυφλοπόντικας, ο πιο δυνατός, έσκαψε την πιο βαθιά τρύπα και έφτιαξε εκεί το σπίτι του. Το λαγούμι τους ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία. Το καλοκαίρι, οι τρεις τυφλοπόντικες έσκαβαν το χώμα ψάχνοντας και πιάνοντας σκουλήκια. Ο μεγαλύτερος είχε πολλή δύναμη και πάντα έπιανε τα περισσότερα, έτρωγε κάθε σκουλήκι που έβρισκε, για να γίνει μεγαλύτερος και δυνατότερος. Ο μεσαίος τυφλοπόντικας δεν ήταν τόσο δυνατός, οπότε έπιανε λιγότερα σκουλήκια, αλλά έτρωγε κάθε σκουλήκι που έπιανε, επειδή λάτρευε τη γεύση τους. Ο μικρότερος τυφλοπόντικας ήταν ο πιο αδύναμος και έπιανε τα λιγότερα σκουλήκια, αλλά "αποταμίευε" ένα σκουλήκι την ημέρα και θυμόταν πάντα τα λόγια της μαμάς τυφλοποντικίνας. Το φθινόπωρο άρχισαν να πέφτουν τα φύλλα και ο μεγάλος τυφλοπόντικας είχε μεγαλώσει ακόμα περισσότερο και είχε γίνει πιο δυνατός. Έκανε λοιπόν το σπίτι του μεγαλύτερο, χρησιμοποιώντας τη δύναμή του, ο μεσαίος είχε ακόμα το ίδιο μέγεθος, μόνο που η κοιλιά του είχε φουσκώσει επειδή έτρωγε όσα σκουλήκια μπορούσε να πιάσει. Ο μικρός τυφλοπόντικας, ωστόσο, δεν είχε μεγαλώσει σχεδόν καθόλου και έτρωγε μόνο ένα σκουλήκι την ημέρα, αποταμιεύοντας όλα τα υπόλοιπα. Για αυτό το λόγο δεν είχε πολλή δύναμη να σκάψει, για να μεγαλώσει το σπιτάκι του. Ο μεγαλύτερος αδερφός του γελούσε μαζί του και τον κορόιδευε για το μικρό του λαγούμι.
-Το τούνελ σου είναι τόσο μικρό!
-Κοίτα το σπίτι το δικό μου, είναι πολύ μεγαλύτερο από το δικό σου!, γέλασε και ο μεσαίος μαζί του.
-Εγώ τρώω τα καλύτερα σκουλήκια, ενώ εσύ μοιάζεις σαν να μην έχει φάει τίποτα. Ο μικρός δεν είπε τίποτα και συνέχισε να κάνει οικονομία στα σκουλήκια του. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και ήθελε να ακολουθεί πάντα τις συμβουλές της. Πέρασε ο καιρός και έφτασε ο χειμώνας. Ο μικρός τυφλοπόντικας ήταν έτοιμος να κοιμηθεί στο μικρό ζεστό λαγούμι του, όταν άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα του. Ήταν ο μεσαίος τυφλοπόντικας και έκλαιγε:
-Δεν υπάρχουν καθόλου σκουλήκια εκεί έξω! Μακάρι να μην είχα φάει κάθε σκουλήκι που έβρισκα, κλαψούρισε. Ο μικρός κοίταξε το μεγάλο στομάχι του μεσαίου αδερφού του και τον αγκάλιασε.
-Μην ανησυχείς! Θα μοιραστώ τα σκουλήκια μου μαζί σου. Ο μεσαίος τυφλοπόντικας ένιωσε συγκίνηση.
-Σ'ευχαριστώ, μικρέ. Μου έσωσες τη ζωή. Ξάπλωσαν μετά μαζί στο μικρό λαγούμι του και κοιμήθηκαν, αφού ήξεραν ότι έχουν αρκετά σκουλήκια για να περάσουν όλο τον χειμώνα. Όμως, ξαφνικά άκουσαν ένα ακόμα χτύπημα στην πόρτα. Ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός τους και έκλαιγε και εκείνος.
-Δεν υπάρχει κανένα σκουλήκι να πιάσω. Η δύναμή μου μού είναι άχρηστη αν δεν μπορώ να μαζέψω πια σκουλήκια! Ο μικρός τον πλησίασε και τον αγκάλιασε.
-Μην ανησυχείς! Έχω αποταμιεύσει αρκετά σκουλήκια και θα τα μοιραστώ μαζί σου. Ο μεγαλύτερος τυφλοπόντικας ένιωσε ανακούφιση. -Σ'ευχαριστώ πολύ, μικρούλη. Μου έσωσες τη ζωή! Μα πώς κατάφερες και αποταμίευσες τόσα σκουλήκια; Ο μικρός τυφλοπόντικας οδήγησε κατόπιν τα αδέρφια του στο τούνελ που αποθήκευε τα σκουλήκια του.
-Έσκαψα 4 τρύπες, για να αποθηκεύω τις οικονομίες μου. Στην πρώτη τρύπα κρατώ τα σκουλήκια που μπορώ να φάω οποιαδήποτε στιγμή θέλω. Η δεύτερη τρύπα είναι για να εξοικονομώ ένα σκουλήκι κάθε μέρα για μένα, η τρίτη τρύπα είναι για να εξοικονομώ ένα σκουλήκι κάθε μέρα για τον μεσαίο μου αδερφό και η τέταρτη τρύπα είναι για να εξοικονομώ ένα σκουλήκι κάθε μέρα για τον μεγάλο μου αδερφό.
-Οπότε κάθε φορά που έπιανες ένα σκουλήκι το έβαζες σε μία από αυτές τις τρύπες;, ρώτησε ο μεγαλύτερος τυφλοπόντικας γεμάτος έκπληξη.
-Ναι, εξοικονομώντας οπωσδήποτε ένα σκουλήκι κάθε μέρα για όλους μας, πριν φάω.... Έτσι κράτησα αρκετά σκουλήκια για τον χειμώνα, εξήγησε ο μικρός.
-Λυπόμαστε πάρα πολύ που σε κοροϊδεύαμε, είπαν και οι δύο μαζί. Την επόμενη φορά θα κάνουμε και εμείς οικονομία, αποταμιεύοντας ένα σκουλήκι κάθε μέρα. Ο μικρός γέλασε και έδωσε σε όλους από ένα νόστιμο σκουλήκι για δείπνο. Απόλαυσαν και οι τρεις μαζί έναν χαλαρωτικό και ξεκούραστο χειμώνα.
Βάλτε τις κάρτες στη σωστή σειρά και προσπαθήστε να αφηγηθείτε το παραμύθι:
Η Πιπινέζα προσπαθεί να μάθει στον παπαγάλο για την αποταμίευση. Ως ύστατη λύση καλεί τον δήμαρχο Χαρχούδα ...να του βγάλει τον λόγο. Η αποταμίευση όμως δίνει στον Χαρχούδα μία νέα, απίστευτη ιδέα!
Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παιδιά μεταβάλλονται σʼ ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και τους μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της.
Eπίσης, πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.
Παγκόσμια ημέρα ζώων σήμερα !!! κι εμείς θα την γιορτάσουμε παρέα με το παραμύθι:
" Ο Παπουτσωμένος γάτος"
Ο πανούργος "παπουτσωμένος γάτος", ένα γαλλικό παραμύθι του 1697, από τον Σαρλ Περό (Charles Perrault)
Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας γέρος μυλωνάς με τα τρία παιδιά του. Ήρθε ο καιρός και ο μυλωνάς αρρώστησε βαριά και πέθανε. Όταν άνοιξαν τη διαθήκη του είδαν ότι στο μεγαλύτερο γιο του άφηνε το μύλο του, στο δεύτερο γιό άφηνε τον γάιδαρό του και στον μικρότερο γιό άφηνε… μόνο τον γάτο του!
Ο μικρός γιος του μυλωνά έπεσε τότε σε βαθιά απελπισία. Πώς θα μπορούσε να ζήσει χωρίς το μύλο και το γάιδαρο; Δεν ήξερε καμιά δουλειά να κάνει και σίγουρα θα πέθαινε από την πείνα.
Ο γάτος όμως που κληρονόμησε από τον πατέρα του δεν ήταν σαν τους συνηθισμένους γάτους που γνωρίζουμε. Ήταν πολύ έξυπνος και μιλούσε ανθρώπινα.
- Αφεντικό, μην απελπίζεσαι, είπε στο νεαρό αφεντικό του, που καθόταν έξω από το μύλο κι έκλαιγε με μαύρο δάκρυ. - Πώς να μην απελπίζομαι; του απάντησε εκείνος. Πώς θα ζήσω τώρα που πέθανε ο πατέρας μου; Δεν ξέρω να κάνω τίποτε. - Έχε μου εμπιστοσύνη αφεντικό και θα δεις ότι η τύχη σου δεν είναι τόσο κακή. Το μόνο που ζητάω από εσένα είναι ένα ζευγάρι μπότες και ένα σακί. Ο νεαρός, μη ξέροντας τι άλλο να κάνει, έδωσε στο γάτο ό,τι ζήτησε και αυτός τον χαιρέτησε κι έφυγε.
Χωρίς να χάσει ούτε στιγμή, ο γάτος πήγε στην εξοχή. Κρύφτηκε σ’ ένα λιβάδι και περίμενε υπομονετικά. Λίγη ώρα αργότερα είδε να ξεπροβάλλει ένα κουνέλι. Το άφησε να πλησιάσει και ξαφνικά έδωσε ένα σάλτο και το γράπωσε! Το έκλεισε τότε σ’ ένα μικρό τσουβάλι και πήγε κατευθείαν στο παλάτι του βασιλιά.
- Αφήστε με να δω το βασιλιά, παρακάλεσε το φρουρό του παλατιού. Του φέρνω ένα ωραίο δώρο! Ο φρουρός τον άφησε και σε λίγο ο γάτος μπήκε στο παλάτι και παρουσιάστηκε μπροστά στο βασιλιά και τη βασίλισσα. - Μου είπαν ότι μου φέρνεις ένα δώρο, είπε ο βασιλιάς. Τι δώρο είναι; - Ένα μεγάλο και παχύ αγριοκούνελο, βασιλιά μου! Ο βασιλιάς καταχάρηκε. - Μπράβο, είναι πολύ καλό το δώρο σου, του είπε. Θα το δώσω στο μάγειρα να μου το ετοιμάσει για το μεσημέρι. Αλλά ποιός μου το στέλνει το κουνέλι; - Ο κύριός μου, μεγαλειότατε. - Και… ποιός είναι ο κύριός σου;
- Ο μαρκήσιος του Καράμπα, του απάντησε ο πονηρός γάτος. - Δεν έχω ξανακούσει το όνομά του, είπε ο βασιλιάς ύστερα από λίγη σκέψη. - Είναι πολύ πλούσιος ο κύριός μου, μεγαλειότατε. Πλούσιος, νέος και όμορφος. - Να του πεις ότι τον ευχαριστώ πολύ και θα ‘θελα να τον γνωρίσω. - Θα τον γνωρίσετε σύντομα μεγαλειότατε. Και αφού έκανε μια βαθιά υπόκλιση ο γάτος βγήκε από το παλάτι χαμογελώντας κάτω από τα μουστάκια του!
Ο πονηρός γάτος συνέχισε τους επόμενους μήνες να πηγαίνει δώρα στον βασιλιά και κάθε φορά έλεγε στο βασιλιά ότι τα στέλνει ο μαρκήσιος του Καράμπα.
Μετά από μερικούς μήνες ο Παπουτσωμένος Γάτος έμαθε ότι ο βασιλιάς αποφάσισε να κάνει μια βόλτα έξω από την πόλη. Τότε, πήγε γρήγορα στο αφεντικό του και τον παρακάλεσε να βγάλει τα ρούχα του και να μπει στο ποτάμι που περνούσε δίπλα από το δρόμο που θα περνούσε ο βασιλιάς. Ο νεαρός έκανε αυτό που του είπε ο γάτος και τότε ο γάτος πήρε τα ρούχα του αφεντικού του και τα έκρυψε κάτω από μια πέτρα. - Να θυμάσαι, είπε ο γάτος στο γιo του μυλωνά, ότι σε λένε μαρκήσιο του Καράμπα. Για όλα τα άλλα μην φοβάσαι, θα φροντίσω εγώ.
Όταν πλησίασε η συνοδεία του βασιλιά ο Παπουτσωμένος Γάτος πετάχτηκε στην μέση του δρόμου και άρχισε να φωνάζει βοήθεια. - Τι συμβαίνει; είπε ο βασιλιάς. - Αχ βασιλιά μου, στον κύριό μου, τον μαρκήσιο του Καράμπα, επιτέθηκαν ληστές, του έκλεψαν τα ρούχα και τον έριξαν μέσα στο ποτάμι, είπε ο πονηρός γάτος.
Τότε ο βασιλιάς έδωσε εντολή να βγάλουν από το ποτάμι το νεαρό και να τον ντύσουν με τα καλύτερα ρούχα. Μετά τον πήρε μαζί του στην άμαξα και συνέχισαν μαζί τη βόλτα. Όμως πάνω στην άμαξα του βασιλιά ήταν και η πανέμορφη κόρη του, που μόλις είδε τον μαρκήσιο του Καράμπα ντυμένο όμορφα τον ερωτεύτηκε αμέσως.
Καθώς η βόλτα του βασιλιά συνεχίζονταν, ο Παπουτσωμένος Γάτος έτρεξε μπροστά από τη συνοδεία του βασιλιά. Σ’ ένα λιβάδι βρήκε μερικούς χωρικούς να κόβουν το σανό. - Ακούστε, τους παρακάλεσε, σε λίγη ώρα θα περάσει από εδώ ο βασιλιάς. Αν σας ρωτήσει τίνος είναι τα λειβάδια, να του πείτε πως ανήκουν στον μαρκήσιο του Καράμπα. - Μα… γιατί; απόρησαν εκείνοι. - Κάνετέ μου σας παρακαλώ τη χάρη και μη ρωτάτε. Έχω το λόγο μου. Δεν πρόκειται να σας στοιχίσει τίποτε αυτό που σας ζήτησα.
Λίγο πιο κάτω, βρήκε άλλους χωρικούς που θέριζαν το σιτάρι τους. Ζήτησε και από αυτούς το ίδιο: - Αν σας ρωτήσει ο βασιλιάς τίνος είναι τα χωράφια με το σιτάρι, να του πείτε πως είναι του μαρκήσιου του Καράμπα.
Έτσι και έγινε. Όταν έφτασε ο βασιλιάς στα λειβάδια και ρώτησε σε ποιόν ανήκουν, οι χωρικοί του απάντησαν πως ανήκουν στον μαρκήσιο του Καράμπα. Το ίδιο του απάντησαν και οι χωρικοί που θέριζαν το σιτάρι. - Πολύ ωραία τα κτήματά σου, είπε ο βασιλιάς στον μαρκήσιο του Καράμπα. Θα πρέπει να είσαι πολύ πλούσιος.
Ο Παπουτσωμένος Γάτος, στο μεταξύ, παρακολουθούσε από μακριά τη βασιλική συνοδεία και συνέχισε τα πονηρά του σχέδια. Έτρεξε γρήγορα-γρήγορα σε ένα μεγάλο πύργο που ήταν παρακάτω. Σ’ αυτό τον πύργο έμενε ένας πελώριος κακός γίγαντας, που μπορούσε να παίρνει τις μορφές διάφορων ζώων. Ο γίγαντας ήταν πάρα πολύ πλούσιος και όλα τα κτήματα μέσα από τα οποία περνούσε ο βασιλιάς ήταν δικά του.
Μια και δυο ο γάτος χτυπάει την πόρτα του πύργου και παρουσιάζεται μπροστά στο γίγαντα. - Τι θέλεις εδώ; τον ρώτησε αγριεμένος ο γίγαντας.
- Έμαθα ότι είσαι μάγος και μπορείς να παίρνεις την μορφή όποιου ζώου θέλεις, του είπε ο γάτος. - Και βέβαια είμαι. - Εγώ δεν το πιστεύω. Και τότε ο γίγαντας, για να κάνει τον γάτο να τον πιστέψει, μεταμορφώθηκε σε ένα πελώριο λιοντάρι. - Ω, έκανε ο γάτος και παρίστανε τον εντυπωσιασμένο. Αναρωτιέμαι όμως, είπε πονηρά, αν μπορείς να μεταμορφώσεις τον εαυτό σου σε κάτι μικρό, ας πούμε σε μικρό ποντικάκι. - Και βέβαια, απάντησε ο γίγαντας και αμέσως μεταμορφώθηκε σε ποντικάκι. Τότε ο πονηρός γάτος τον άρπαξε αμέσως και τον έκανε μια χαψιά!
Λίγη ώρα αργότερα η βασιλική συνοδεία έφτασε στον πύργο. Ο Παπουτσωμένος Γάτος άνοιξε την πόρτα και καλωσόρισε τον βασιλιά στον πύργο του μαρκήσιου του Καράμπα. Ο βασιλιάς έμεινε ενθουσιασμένος από τα πλούτη του μαρκήσιου και αμέσως του πρότεινε να παντρευτεί την κόρη του. Ο γιος του μυλωνά που είχε γοητευτεί από την όμορφη πριγκίπισσα δέχτηκε και σε λίγες μέρες έγινε ο γάμος τους.
Και έτσι, ο Παπουτσωμένος Γάτος κατάφερε να βοηθήσει τον κύριό του, όπως του είχε υποσχεθεί και από την ημέρα εκείνη έζησαν και οι δύο αχώριστοι και ευτυχισμένοι στον νέο τους πύργο.
Μάλιστα, ο γάτος από εδώ και στο εξής ντυνόταν με τα ομορφότερα ρούχα, ενώ ο… μαρκήσιος του Καράμπα, όπως έλεγαν τώρα πια το νεαρό γιό του μυλωνά, είχε στην υπηρεσία του έναν ειδικό μάγειρα για να μαγειρεύει νόστιμους μεζέδες για τον Παπουτσωμένο Γάτο.
Και ο γάτος άξιζε αυτή την φροντίδα και με το παραπάνω!
