Γιώργος Σεφέρης

Γεννήθηκε 29 Φεβρουαρίου του 1900 στη Σμύρνη σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε.

 Ο άνθρωπος στο επίκεντρο της ποίησής του. Ο λόγος του πάντα επίκαιρος

Το αίνιγμα της Σφίγγας για τον άνθρωπο σημαδεύει τον ποιητή και αποτελεί σημείο αναφοράς σε όλη του τη ζωή..η πραγματική απάντηση του αινίγματος για τον Σεφέρη είναι ο ίδιος ο εαυτός του...

Ας θυμηθούμε τι είπε στην ομιλία του ενώπιον της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας την ημέρα που βραβεύτηκε με το Νόμπελ :
«Όταν στον δρόμο της Θήβας ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή τού έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: Ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα».

 Στα ποιήματά του ταυτίζεται με τον Οδυσσέα, είναι και ο ίδιος ένας σύγχρονος Οδυσσέας, ένας ταξιδιώτης..Κι αυτό φαίνεται στο παρακάτω ποίημα.


«Πάνω σ᾿ ἕναν ξένο στίχο»

Εὐτυχισμένος ποὺ ἔκανε τὸ ταξίδι τοῦ Ὀδυσσέα.
Εὐτυχισμένος ἂν στὸ ξεκίνημα, ἔνιωθε γερὴ τὴν ἁρματωσιὰ
μιᾶς ἀγάπης, ἁπλωμένη μέσα στὸ κορμί του,
σὰν τὶς φλέβες ὅπου βουίζει τὸ αἷμα.
Μιᾶς ἀγάπης μὲ ἀκατέλυτο ρυθμό,
ἀκατανίκητης σάν τὴ μουσικὴ καὶ παντοτινῆς
γιατὶ γεννήθηκε ὅταν γεννηθήκαμε καὶ σὰν πεθαίνουμε,
ἂν πεθαίνει, δὲν τὸ ξέρουμε οὔτε ἐμεῖς οὔτε ἄλλος κανείς.
Παρακαλῶ τὸ θεὸ νὰ μὲ συντρέξει νὰ πῶ,
σὲ μιὰ στιγμὴ μεγάλης εὐδαιμονίας, ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη·
κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος ἀπὸ τὴν ξενιτιά,
κι ἀκούω τὸ μακρινὸ βούισμά της, σὰν τὸν ἀχὸ τῆς θάλασσας
ποὺ ἔσμιξε μὲ τὸ ἀνεξήγητο δρολάπι.
Καὶ παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι καὶ πάλι,
τὸ φάντασμα τοῦ Ὀδυσσέα, μὲ μάτια κοκκινισμένα
ἀπὸ τοῦ κυμάτου τὴν ἁρμύρα
κι ἀπὸ τὸ μεστωμένο πόθο νὰ ξαναδεῖ τὸν καπνὸ
ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴ ζεστασιὰ τοῦ σπιτιοῦ του
καὶ τὸ σκυλί του ποὺ γέρασε προσμένοντας στὴ θύρα.
Στέκεται μεγάλος,
ψιθυρίζοντας ἀνάμεσα στ᾿ ἀσπρισμένα του γένια,
λόγια τῆς γλώσσας μας,
ὅπως τὴ μιλοῦσαν πρὶν τρεῖς χιλιάδες χρόνια.
Ἁπλώνει μία παλάμη ροζιασμένη ἀπὸ τὰ σκοινιὰ καὶ τὸ δοιάκι,
μὲ δέρμα δουλεμένο ἀπὸ τὸ ξεροβόρι
ἀπὸ τὴν κάψα κι ἀπὸ τὰ χιόνια.
Θἄ ῾λεγες πὼς θέλει νὰ διώξει τὸν ὑπεράνθρωπο Κύκλωπα
ποὺ βλέπει μ᾿ ἕνα μάτι, τὶς Σειρῆνες ποὺ σὰν τὶς ἀκούσεις ξεχνᾶς, τὴ Σκύλλα καὶ τὴ Χάρυβδη ἀπ᾿ ἀνάμεσό μας·
τόσο περίπλοκα τέρατα, ποὺ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ στοχαστοῦμε
πὼς ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἄνθρωπος
ποὺ πάλεψε μέσα στὸν κόσμο, μὲ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα.
Εἶναι ὁ μεγάλος Ὀδυσσέας·
ἐκεῖνος ποὺ εἶπε νὰ γίνει τὸ ξύλινο ἄλογο
καὶ οἱ Ἀχαιοὶ κερδίσανε τὴν Τροία.
Φαντάζομαι πῶς ἔρχεται νὰ μ᾿ ἀρμηνέψει
πῶς νὰ φτιάξω κι ἐγὼ ἕνα ξύλινο ἄλογο
γιὰ νὰ κερδίσω τὴ δική μουΤροία.
Γιατὶ μιλᾶ ταπεινὰ καὶ μὲ γαλήνη, χωρὶς προσπάθεια,
λὲς μὲ γνωρίζει σὰν πατέρας
εἴτε σὰν κάτι γέρους θαλασσινούς,
ποὺ ἀκουμπισμένοι στὰ δίχτυα τους,
τὴν ὥρα ποὺ χειμώνιαζε καὶ θύμωνε ὁ ἀγέρας,
μοῦ λέγανε, στὰ παιδικά μου χρόνια,
τὸ τραγούδι τοῦ Ἐρωτόκριτου, μὲ τὰ δάκρυα στὰ μάτια·
τότες ποὺ τρόμαζα μέσα στὸν ὕπνο μου
ἀκούγοντας τὴν ἀντίδικη μοίρα τῆς Ἀρετῆς
νὰ κατεβαίνει τὰ μαρμαρένια σκαλοπάτια.
Μοῦ λέει τὸ δύσκολο πόνο νὰ νιώθεις τὰ πανιὰ τοῦ καραβιοῦ σου
φουσκωμένα ἀπὸ τὴ θύμηση καὶ τὴν ψυχή σου νὰ γίνεται τιμόνι.
Καὶ νἄ ῾σαι μόνος, σκοτεινὸς μέσα στὴ νύχτα καὶ ἀκυβέρνητος
σὰν τ᾿ ἄχερο στ᾿ ἁλώνι.
Τὴν πίκρα νὰ βλέπεις τοὺς συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στὰ στοιχεῖα, σκορπισμένους: ἕναν-ἕναν.
Καὶ πόσο παράξενα ἀντρειεύεσαι μιλώντας μὲ τοὺς πεθαμένους, ὅταν δὲ φτάνουν πιὰ οἱ ζωντανοὶ ποὺ σοῦ ἀπομέναν.
Μιλᾶ... βλέπω ἀκόμη τὰ χέρια του ποὺ ξέραν νὰ δοκιμάσουν
ἂν ἦταν καλὰ σκαλισμένη στὴν πλώρη ἡ γοργόνα
νὰ μοῦ χαρίζουν τὴν ἀκύμαντη γαλάζια θάλασσα
μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ χειμῶνα.

................................................................................................................................................

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει 

Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937

Βλέποντας ο ποιητής την Ελλάδα του καιρού του, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή να αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα - ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες -  πληγώνεται.

Έτσι, λοιπόν, δημιουργεί το ποιητικό του όραμα. Οραματίζεται την πνευματική αναβάθμιση του ελληνισμού με τον εμπλουτισμό της πολιτισμικής παράδοσης  με όλα τα αυθεντικά διαχρονικά παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία,  τη λαϊκή παράδοση του ελληνισμού της Ανατολής, της Ανατολής του Μεγαλέξανδρου.

Γοργόνα σημαίνει λοιπόν αισιοδοξία... γι αυτό την εικόνα της γοργόνας την τυπώνει στο εξώφυλλο όλων των βιβλίων του, θέλοντας μ' αυτόν τον τρόπο να δηλώσει την εμμονή του στο ποιητικό του όραμα, που σχετίζεται με την πνευματική αποκατάσταση του ελληνισμού.

Πόσο επίκαιρος ο λόγος του σήμερα με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας ...

...........................................................................................................


«Είπες εδώ και χρόνια:
‘Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός’.
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως».

(Γ. Σεφέρης, Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα)

....................................................................

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

«Άρνηση», 9-12. Στροφή, 1931. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974.

....................................................................

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

Μυθιστόρημα, ΙΗ΄, 1-2. 1935. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974.

................................................................................................................

Υπάρχουν, φαντάζομαι, άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη.

2 Αυγούστου 1925. Μέρες, Α΄. Ίκαρος, 1975. 9.

Η ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Created with Tagul.com

Σώζω το νερό... Σώζω τη ζωή!!!

Το σχολείο μας συμμετέχει στον διαγωνισμό αφίσας με θέμα: «Εξοικονόμηση του Νερού», που διοργανώνει η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης και Αποχέτευσης Εορδαίας σε συνεργασία με τους Σχολικούς Συμβούλους 3ης και 4ης Περιφέρειας Π.Ε. Κοζάνης και τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Εορδαίας. Στο διαγωνισμό συμμετέχουν 11 σχολεία. Η εκδήλωση απονομής των βραβείων θα πραγματοποιηθεί στις 22 Μαρτίου "Παγκόσμια Ημέρα Εξοικονόμησης Νερού". Με αφορμή λοιπόν το διαγωνισμό αυτό οι μαθητές της Δ΄, Ε΄και ΣΤ' έμαθαν για την αξία και της χρήσεις του νερού, για το πρόβλημα της έλλειψης νερού στις τριτοκοσμικές χώρες και για την αναγκαιότητα να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας, ως υπεύθυνοι πολίτες,  επειδή το νερό δεν είναι ανεξάντλητο...¨

Εκτός από τις αφίσες δημιουργήσαμε και το παραπάνω βίντεο με απλές συμβουλές για την εξοικονόμηση του νερού.

Οι αφίσες μας

Αφίσα ΣΤ τάξης : 12 μαθητές 12 κραυγές

Οι ζωγραφιές των μαθητών της ΣΤ τάξης πριν την τελική αφίσα , η οποία αποτελεί μια σύνθεση των ιδεών όλων των παιδιών :

12 μαθητές 12 κραυγές!!!

Αφίσα Ε τάξης

Μακέτα Δ τάξης

Χαϊκού

Τα χαϊκού είναι μια μορφή ιαπωνικού ποιήματος.

Ένα χαϊκού έχει 17 συλλαβές και χωρίζεται σε τρεις στίχους 5, 7 και 5 συλλαβών. Ένα χαϊκού περιγράφει μια στιγμή του χρόνου και δημιουργεί  μια εικόνα. Χαϊκού έχουν γράψει ποιητές σε όλο τον κόσμο. Ένας σημαντικός έλληνας ποιητής που έγραψε χαϊκού είναι ο Γιώργος Σεφέρης.

Το χαϊκού του βατράχου

Παλιά λιμνούλα
Ένας βάτραχος βουτά
Ήχος του νερού
(το πιο διάσημο χαϊκού του Ιάπωνα ποιητή Ματσούο Μπασό


Νύχτα. Φεγγάρι.
Τα σαλιγκάρια τραγουδούν
στο τσουκάλι.

Έπεσε ένα φύλλο.
Έβαλε το καπέλο του
το σκυλί και πάει…

Μοιάζει σαν να διαβάζει
ένα βιβλίο στον ουρανό της νύχτας :
βατράχι.

                                            Kobayashi Issa

Στάξε στη λίμνη
μόνο μια στάλα κρασί
και σβήνει ο ήλιος.

Στον κάμπο ούτ' ένα

τετράφυλλο τριφύλλι.
Ποιος φταίει απ' τους τρεις;

Άδειες καρέκλες
τ' αγάλματα γύρισαν
στ' άλλο μουσείο.

Να 'ναι η φωνή
πεθαμένων φίλων μας
ή φωνογράφος;

Τα δάχτυλά της
στο θαλασσί μαντίλι
κοίτα: κοράλλια.

Βουλιάζει ο κόσμος
κρατήσου, θα σ' αφήσει
μόνο στον ήλιο.

                                                     Γιώργος Σεφέρης

Διαβάστε παιδικά χαϊκού εδώ

9 Φεβρουαρίου : Ημέρα ασφαλούς διαδικτύου

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα παντοπωλείο με το διαδίκτυο;

Πόσο ασφαλές είναι ένα παντοπωλείο όπου μπορείς να βρεις τα πάντα ανεξέλεγκτα και χωρίς περιορισμό; 

Τι μπορούμε να κάνουμε για να είμαστε ασφαλείς;

Με αφορμή την ημέρα ασφαλούς διαδικτύου ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά. Για περισσότερο προβληματισμό δείτε  τηλεοπτικά σποτάκια σχετικά με το  θέμα στον παρακάτω σύνδεσμο: 

 http://www.saferinternet.gr/index.php?objId=Category17&parentobjId=Page15

Μπορείτε να ετοιμάσετε μια αφίσα ή να ζωγραφίσετε κάτι σχετικό ή να γράψετε ένα ποίημα ;  

Τα έργα σας θα δημοσιευτούν στην ιστοσελίδα του σχολείου. Τι περιμένετε; 

Βιβλία σχετικά με το θέμα αυτό :

Delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό του Βαγγέλη Ηλιόπουλου

Ο Κωνσταντής όλοι νομίζουν ότι είναι αυτός που έστειλε τα απειλητικά μηνύματα στην ηλεκτρονική τους διεύθυνση.


Ο Φάνης, ο Μάρκος κι ο Παντελής για αστείο βιντεοσκόπησαν τη Μαρία να αλλάζει στα αποδυτήρια και έστειλαν το βιντεάκι τους σε όλους.

Η e-Μάγισσα εκφοβίζει τη Μαρία καλυμμένη πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου. Όλοι αυτοί, οι ήρωες του βιβλίου, θα μπορούσαν να είναι φίλοι σου. Στη θέση κάποιου από αυτούς ίσως να είσαι εσύ. Θύτες και θύματα σε μια αλυσίδα φόβου μέσα από τις οθόνες των κινητών, των υπολογιστών, των τάμπλετς.

Τρεις και μία ιστορίες για τον ηλεκτρονικό εκφοβισμό και πώς μπορείς να τον αντιμετωπίσεις.

Ένα βιβλίο από το οποίο θα πάρεις δύναμη για να κάνεις delete στον ηλεκτρονικό εκφοβισμό!

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο θα βρείτε εδώ

Αξίζει να προσθέσουμε  ότι το βιβλίο αυτό άρεσε πολύ στα παιδιά που το διάβασαν πέρσι στην τάξη μας (Ε' ) . Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από τις δραστηριότητες της ομάδας που το διάβασε.

Ένα ακόμη βιβλίο σχετικό με το θέμα είναι "Ποτέ μα ποτέ ξανά" της Λίτσας Ψαραύτη

Ποτέ μα ποτέ ξανά της Λίτσας Ψαραύτη

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο εδώ

Το ταξίδι από τη Συρία

«Η Mαλάκ και η βάρκα: To ταξίδι από τη Συρία»

Δεν είναι ένα κλασικό παραμύθι, είναι μια συγκινητική νέα σειρά κινουμένων σχεδίων από τη UNICEF με στόχο την ευαισθητοποίηση όλων μας για τα δεινά που έχει προκαλέσει ο πόλεμος στη Συρία στα μικρά παιδιά που είναι το μέλλον αυτού του κόσμου.

Η τσάντα και το τσαντάκι

Η τσάντα και το τσαντάκι

Σπίθες πετούν τα μάτια της. Και καθώς στρέφει και κοιτά τον «κύριο»,αναταράζεται ολόκληρη. Κρατά μια τσάντα που την κουνά με τρόπο τόσο απειλητικό, ώστε νομίζεις πως θα του την φέρει στο κεφάλι.
- Τι συνέβη;
Πεισματώνει:
- Ούτε και γνωρίζω!
- Σου 'δωσε ο κύριος χαστούκι;
Φρενιάζει.
- Εντελώς ξαφνικά
- Γιατί;
Τρέμει ολόκληρη:
- Ούτε και γνωρίζω.
- Είχατε προηγούμενα;
Παίρνει φόρα:
- Προηγούμενα; Εγώ μ' αυτόν; Αστείο πράγμα. Ούτε τον ξέρω, ούτε με ξέρει. Ούτε του μίλησα, ούτε μου μίλησε. Ούτε τον κοίταξα, ούτε με κοίταξε. Αντιλαμβάνεσθε πως συνέβησαν τα πράγματα. Επήγαινα στην κουνιάδα μου στου Βεΐκου, κ. Πρόεδρε. Εγώ κατοικώ Κολιάτσου. Καθόμουν, λοιπόν, στο τραμ, κι απέναντι μου φάτσα με φάτσα καθόταν αυτός ο παλαβός.
Τρίζει τα δόντια του «αυτός»:
- Εγώ παλαβός! Με λέει παλαβό!
- Σιωπή εσύ.
- Βρίζει, κ. Δικαστά, ακούτε;
- Είπα σιωπή!
Τρέμει ολόκληρος:
- Με συγχωρείτε. Είμαι λιγάκι νευρικός.
Γυρίζει ο πταισματοδίκης στην κυρία:
- Ορίστε λέγε εσύ.
Φυσά και ξεφυσά:
- Λοιπόν ήλθε ο εισπράκτωρ, μου ζήτησε το εισιτήριο μου, έβγαλα τα λεπτά, του τα έδωκα.
Eκοψε απ' το μπλόκ το εισιτήριο, μου το έδωκε. Αντιλαμβάνεσθε, κ. Πρόεδρε. Ύστερα ήλθε ο επιθεωρητής, μου ζήτησε το εισιτήριο μου, του το έδωκα. Το κοίταξε, το έκοψε λιγουλάκι, μου το έδωκε.
- Λοιπόν;
- Ο κύριος με αγριοκοίταξε
- Γιατί;
- Ούτε και γνωρίζω
Λυσσά ο «κύριος»:
- Να σας πω εγώ, κ. Πταισματοδίκα.
- Εσύ να πάψεις!
- Λέει, δε γνωρίζει γιατί την αγριοκοίταζα. Και μ' εκνευρίζει.
- Πάψε, σου είπα!
- Με συγχωρείτε, κ. Δικαστά. Είμαι λιγάκι νευρικός...
Ανάβει και κορώνει, ο πταισματοδίκης:
- Αν είσαι λιγάκι νευρικός, σε στέλνω μέσα και σου περνούν τα νεύρα σου. Σου το λέω για τελευταία φορά, να μην παρεμβαίνεις. Ακούς;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Θέλεις να πας μέσα;
- Όχι, κ. Πρόεδρε.
Αγαθός φαίνεται. Στρογγυλοπρόσωπος. Και υποφέρει. Στέκεται εκεί, λίγο παραπέρα, δαγκώνει τα χείλη, τρώει τα μουστάκια, βγάζει μαντίλι, σκουπίζει τον ιδρώτα, στρίβει το μαντίλι, το ανοίγει, το τραβά, το ξαναστρίβει. Μάλλον κοντός. Μεσόκοπος. «Λιγάκι» νευρικός. Παίζουν τα μάτια του, παίζουν τα χέρια του, παίζουν οι ώμοι του, παίζουν τα πόδια του. Μόλις σηκώνει την κουδούνα ο πταισματοδίκης, μαζεύεται. Ύστερα γυρίζει, βλέπει την κυρία, καρφώνει τα μάτια στο τσαντάκι της και φρίτει. Κάτι συμβαίνει εκεί! Εκεί, στο τσαντάκι, προφανώς, είναι η αιτία του κακού.
- Εξακολούθει, εσύ
Αναστενάζει η κυρία:
- Και ξαφνικά που λέτε, χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμιά, καμιά, καμιά αιτία, μου αστράφτει ο κύριος ένα χαστούκι. Αντιλαμβάνεσθε! Χαστούκι εμένα, που ο ίδιος ο σύζυγος μου, κ. Πρόεδρε, δεν τόλμησε ποτέ να μου απλώσει χέρι. Χέρι; Τι λέω! Μια φορά που τόλμησε να μου πει μισή κουβέντα, έτρεξα στους δικηγόρους να ζητήσω διαζύγιο. Κι ο Γιάννης έπεσε στα πόδια μου. « Φανίτσα και Φανίτσα!» Αντιλαμβάνεσθε. Χαστούκι εμένα! Που μ' έχει ο σύζυγος μου μη στάξει και μη βρέξει. Ρωτείστε, παρακαλώ, πλατεία Κολιάτσου, Φανή Γελαδινού, του μηχανικού. Απαιτώ να κρεμαστεί εις την Πλατείαν του Συντάγματος! Ούτε πολύ ούτε ολίγον!
- Καλά, καλά.
- Να μάθει τρόπους!
- Πήγαινε!
- Χαστούκι στη Φανή Γελαδινού!
- Στάσου παραπέρα.
- Παρακαλώ, μες στην Πλατεία του Συντάγματος!
Χάνει την υπομονή του ο πταισματοδίκης και χτυπά με μανία την ανάποδη του μολυβιού στην έδρα του. Σωπαίνει, επιτέλους, η κυρία και καλείται ο κύριος, που δαγκώνει τα μουστάκια και στρίβει το μαντίλι, για να κρατήσει την ψυχραιμία και τα νεύρα του.
- Έδωσες, πράγματι, χαστούκι;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Την ξέρεις;
- Όχι κ. Πρόεδρε.
- Ώστε ομολογείς;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Την έχεις δει άλλη φορά;
- Όχι, κ. Πρόεδρε.
- Τότε λοιπόν;
- Είμαι λιγάκι νευρικός!...
-Ωραία δικαιολογία! Σπουδαία δικαιολογία! Επειδή είναι νευρικός ο κύριος, χαστουκίζει τους ανθρώπους μες στο τραμ! Και μάλιστα κυρίες! Ομολογώ πως είμαι κατάπληκτος!
- Κι εγώ, κ. Πρόεδρε.
- Σιωπή!
- Είμαι συντετριμμένος, κ. Πρόεδρε. Το ομολογώ. Ήταν μια στιγμή παραφοράς. Να σας εξηγήσω, κ. Πρόεδρε. Επιτρέπετε να σας εξηγήσω;
- Λέγε.
Αναπνέει βαθιά:
- Ήμαστε μες στο τραμ. Εδώ εγώ, αυτή εκεί. Καθόταν απέναντι μου, καθόμουν απέναντί της. Ακούστε τώρα! Έρχεται ο εισπράκτωρ, της ζητά το εισιτήριο. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, τα λεφτά, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, δίνει τα λεφτά της στον εισπράκτορα.
- Λοιπόν;
- Της δίνει ο εισπράκτωρ το εισιτήριο. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα το εισιτήριο, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
- Λοιπόν, λοιπόν;
Αναπνέει βαθιά:
- Της δίνει ο εισπράκτορας τα ρέστα. Τα παίρνει. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα τα ρέστα, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
Στριφογυρίζει στην καρέκλα του ο πρόεδρος.
- Ουφ!
- Είσθε νευρικός, κ. Πρόεδρε;
- Προχώρει.
- Όχι παρακαλώ, είσθε;
- Χωρίς ερωτήσεις.
- Θερμώς παρακαλώ, κ. Πρόεδρε...
- Όχι! Κι αν ήμουν, δε θα έφθανα ποτέ στο σημείο να χαστουκίσω μια κυρία μες στο τραμ.
Λέει με συντριβή:
- Τότε καταδικάστε με κ. Πρόεδρε. Δε θα με καταλάβετε ποτέ.
- Αυτό είναι δική μου δουλειά. Λέγε τελείωσες;
Σκουπίζει τον ιδρώτα, στραγγίζει το μαντίλι. Παίζουν τα μάτια του, παίζουν τα χέρια του, αναστενάζει:
- Όχι, δεν ετελείωσα. Ησύχασα που λέτε για μια στιγμή και έλεγα ότι τελείωσε αυτό το βάσανο. Μαύρη ησυχία. Έξαφνα η κυρία ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βγάζει ένα καθρεφτάκι, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα. Κοιτάζεται λίγο στο καθρεφτάκι. Κι ύστερα ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα το καθρεφτάκι, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
Θολώνει το μάτι του πταισματοδίκου. Ιδρώτας τρέχει απ' το μέτωπο του. Αρπάζει την κουδούνα, την αφήνει, στροφογυρίζει, βουτάει τα χαρτιά, θα σκάσει:
- Ούφ!
- Να σταματήσω, κ. Πρόεδρε;
- Φτάσε στο χαστούκι.
- Είναι παρακάτω.
- Λέγε. Μ' έσκασες!
- Έτσι μ' έσκασε κι εμένα.
- Τελείωνε.
Παίρνει βαθιάν ανάσα:
- Ησύχασε πάλι για δυο δευτερόλεπτα. Ησυχάζω κι εγώ. Αλλά πάλι, μαύρη ησυχία. Έρχεται ο επιθεωρητής, της ζητά το εισιτήριο, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, δίνει το εισιτήριο, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα. Της επιστρέφει ο επιθεωρητής το εισιτήριο. Ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι...
- Αναπηδά ο πρόεδρος:
- Φτάνει!
- Βάζει μέσα το εισιτήριο...
- Σώνει!
- Κλείνει το μικρό τσαντάκι...
- Αρκετά!
- Ανοίγει την μεγάλη τσάντα...
Γουρλώνει τα μάτια του:
- Πάψε, σου είπα!
- Βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι...
Εξαλλος τινάζεται επάνω:
-Αθώος ! Αθώος ! Καλά της έκανες !


(Δημήτρης Ψαθάς, από τη συλλογή ευθυμογραφημάτων Η Θέμις έχει νεύρα)