Ήχοι της φύσης για τη γιορτή της!

 21 Μαρτίου : Ημέρα των Δασών

27 Μαρτίου : Ώρα της γης 

Σαββάτο 27 Μαρτίου 2021 (από 20:30 έως 21:30) | Earth Hour

Η Ώρα της Γης είναι μία παγκόσμια πρωτοβουλία του WWF που ξεκίνησε με σκοπό την εξοικονόμηση ενέργειας στον πλανήτη. Οι πολίτες όλου του κόσμου καλούνται να σβήσουν τα φώτα για μία ώρα, για να στείλουν αποφασιστικό μήνυμα συμμετοχής στην προστασία του περιβάλλοντος. Η εκδήλωση διοργανώνεται τις πρώτες βραδινές ώρες μιας ημέρας στα τέλη του Μαρτίου.

Εμείς  τιμούμε τη γιορτή της και για δώρα 

 φέρνουμε  ήχους από τη φύση....

Τι πιο ωραίο και χαλαρωτικό να βρίσκεσαι στη φύση, όπου οι ενοχλητικοί ήχοι της πόλης δε φτάνουν παρά μόνο τα κελαηδίσματα των πουλιών, το κελάρυσμα των ποταμών, το θρόισμα των φύλλων και άλλοι ήχοι που θα ανακαλύψετε σε αυτό το υπέροχο ταξίδι σε όποια χώρα εσείς θέλετε!  Αρκεί να πατήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο....ουάου....

Sounds of the Forest - Soundmap :: Timber Festival

Και τώρα η σειρά σας....

Στην επόμενη βόλτα που θα κάνετε στην εξοχή ηχογραφήστε τους ήχους και μετά φέρτε τους στην τάξη να τους ακούσουμε. Θα' ναι μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας! 

Και ίσως να νιώσουμε το ίδιο με  εκείνον τον μαθητή που σε ένα περίφημο έργο του Καζαντζάκη  την ώρα που έκανε μάθημα ο δάσκαλος πετάχτηκε από το θρανίο του φωνάζοντας: " Σώπα, δάσκαλε , να ακούσουμε το πουλί".

.....................

Ώρες μας έπαιρνε τ’ αυτιά ποια φωνήεντα είναι μακρά, ποια βραχέα και τι τόνο να βάλουμε, οξεία ή περισπωμένη. Κι εμείς ακούγαμε τις φωνές στο δρόμο, τους μανάβηδες, τους κουλουρτζήδες, τα γαϊδουράκια που γκάριζαν και τις γειτόνισσες που γελούσαν και περιμέναμε πότε να χτυπήσει το κουδούνι, να γλιτώσουμε. Κοιτάζαμε το δάσκαλο να ιδρώνει απάνω στην έδρα, να λέει, να ξαναλέει και να θέλει να καρφώσει στο μυαλό μας τη γραμματική, μα ο νους μας ήταν έξω στον ήλιο και στον πετροπόλεμο. Γιατί πολύ αγαπούσαμε τον πετροπόλεμο και συχνά πηγαίναμε στο σκολειό με το κεφάλι σπασμένο.

Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά κι έμπαινε η μυρωδιά από μιαν ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει κι αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν’ ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Κι ίσια ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού και κελαηδούσε. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: -Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί! (Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο).